در ورزش رقابت‌هایی وجود دارد و سپس رویارویی نیوزیلند و استرالیا در راگبی یونیون؛ هر زمان که بین آل بلک‌ها و والابیز درگیری رخ می‌دهد، جهان نظاره‌گر است. ممکن است پیراهن‌ها به رنگ سیاه و طلایی دوخته شده باشند، اما همچنان، داستان با خون، عرق و غرور بی‌امان نوشته می‌شود. در ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۵:۰۵ صبح (UTC)، دیگ بخار ادن پارک در آکلند دوباره منفجر خواهد شد، زیرا یکی از نمادین‌ترین دیدارهای راگبی بازمی‌گردد. این فقط یک مسابقه دیگر در مسابقات قهرمانی راگبی نیست؛ این ضربان قلب ورزش نیمکره جنوبی و برخورد فرهنگ‌ها، میراث‌ها و جاه‌طلبی بی‌امان است.

برای شرط‌بندان، این بازی گزینه‌های بیشتری نسبت به یک بوفه دارد:

رقابت بین این ۲ غول راگبی به سال ۱۹۰۳ بازمی‌گردد، زمانی که نیوزیلند اولین تست خود را با نتیجه ۲۲-۳ در برابر استرالیا پیروز شد. از آن زمان تاکنون، این یک رقابت یک‌طرفه با ۱۹۹ مسابقه بوده است، که ۱۴۰ پیروزی برای آل بلک‌ها، ۵۱ پیروزی برای والابیز و ۸ تساوی در پی داشته است، اما ادعای اینکه این رقابت یک‌طرفه است، خواندن نادرست آن است. برای بیش از یک قرن، این مسابقه عمدتاً شامل فراز و نشیب‌ها، تسلط یک هفته و سقوط عمیق در هفته بعد، و لحظاتی فراموش‌نشدنی بوده است.

جام بلادیسلو، که در ابتدا در سال ۱۹۳۱ برگزار شد، واقعاً نخ طلایی است که از میان همه این‌ها عبور می‌کند. در اختیار داشتن آن جام به معنای داشتن حق رجزخوانی در سراسر دریای تاسمان است، چیزی که نیوزیلند از سال ۲۰۰۳ بی‌رحمانه آن را انجام داده است. ۲۲ سال طولانی گذشت که طرفداران والابیز هر فصل امیدوار بودند که این سال، سال آن‌ها خواهد بود، اما تنها شاهد بودند که موج سیاه دوباره آن‌ها را در بر می‌گیرد. با این حال، امید همیشه زنده است، و هر شب جام بلادیسلو امید بازنویسی فیلمنامه راگبی را به همراه دارد.

اگر راگبی در نیوزیلند یک دین است، ادن پارک کلیسای آن است. برای آل بلک‌ها، این فقط مزیت بازی در خانه نیست، بلکه زمین مقدس است، جایی که باخت از فصل ۶۱ ریشه‌کن شده است. آخرین بار در سال ۱۹۸۶ بود که نیوزیلند در ادن پارک شکستی را متحمل شد، و اکنون این رکورد ۵۱ بازی بدون شکست است. این عددی چنان شوم و وسوسه‌انگیز است که مانند ابر طوفان بر تیم‌های بازدیدکننده از دوردست سایه می‌اندازد.

برای استرالیا، این ورزشگاه گورستان جاه‌طلبی بوده است. سال به سال، تیم‌های شجاع والابیز با برنامه‌ها، امید و اشتیاق فراوان وارد آکلند می‌شوند. سال به سال، آن‌ها با کبودی‌ها، پشیمانی‌ها و داستان‌هایی از آنچه می‌توانست باشد، خارج می‌شوند. با این حال، راگبی، بسیار شبیه زندگی، همه چیز در مورد باور به اینکه غیرممکن، ممکن است؛ به همین دلیل است که والابیز به بازگشت ادامه می‌دهند، و به همین دلیل است که طرفداران به باور ادامه می‌دهند، زیرا یک روز این دژ سقوط خواهد کرد و چه روزی خواهد بود.

با ورود به این مسابقه، مسابقات قهرمانی راگبی انتظارات را تغییر داده است.

خط داستانی خوشمزه است: غول مجروح در خانه در مقابل رقیبی احیا شده که بوی خون را حس می‌کند.

گروه نیوزیلند هنوز مملو از بازیکنان درجه یک جهان است، اگرچه شکاف‌هایی وجود داشته است.

در خط حمله، اسکات بارت رهبری گروهی را بر عهده دارد که هنوز هم قادر به تحمیل خود در مجموعه سکون است. و آردی سیوا وجود دارد - که کار او در نقطه شکست، او را به یکی از تأثیرگذارترین بازیکنان راگبی جهان تبدیل کرده است. تکل‌ها، توپ‌ربایی‌ها و حملات انفجاری او اغلب سرعت بازی را تغییر می‌دهد.

بودن بارت به رهبری خط پشتی ادامه می‌دهد، و ضربات تاکتیکی و دید او ممکن است قادر به کنترل سرعت تحت نور فانوس در ادن پارک باشد. مارک تِلِئا، که در جناحین برقی است، مترها و تاچ‌داون‌ها را به ارمغان می‌آورد، و سرعت او همیشه تهدیدی خواهد بود.

با این حال، علی‌رغم درخشش آن‌ها، آل بلک‌ها در طول مسابقات قهرمانی به طور متوسط ۲۵ امتیاز در هر مسابقه دریافت کرده‌اند. دیوار دفاعی آن‌ها در حال ترک خوردن است و به اندازه کافی شل است اگر والابیز بتوانند شجاعت لازم را برای ابتکار عمل به دست آورند.

سال‌هاست که راگبی استرالیا بار گذشته تاریخی خود را بر دوش کشیده است، اما در اینجا نشانه واقعی وجود دارد که تحت هدایت جو اشمیت، آن‌ها در مسیر بازگشت هستند.

خط حمله گاز خود را پس گرفته است. آلن آلالاتوآ خود را نشان داده و با عزم پولادین خود رهبری کرده است، در حالی که نیک فراست به نیرویی بلندقامت در پست قفل تبدیل شده است. مصدومیت راب والِتینی دشوار است، اما پیتر سَمو تحرک را به خط سوم اضافه می‌کند.

در جناحین، والابیز هیجان‌انگیزی دارند، اگر مهارت لازم را نداشته باشند. ماریکا کوروئیبِته برای مدافعان کابوسی است، به دلیل سرعتی که دارد و قدرتی که به ارمغان می‌آورد، که به او اجازه می‌دهد تقریباً هر زمان که بخواهد خط دفاعی را بشکند. اندرو کِلِوِی کلاس تمام‌کنندگی را دارد، در حالی که کوارتربک باتجربه جیمز اوکانر می‌تواند ثبات و خلاقیت را به ارمغان بیاورد.

طبق آمار، والابیز در این مسابقات قهرمانی به طور متوسط ۲۸.۵ امتیاز در هر مسابقه کسب می‌کنند – بالاتر از آل بلک‌ها – و این مزیت حمله است که آن‌ها را خطرناک می‌کند. نقطه ضعف آن‌ها؟ به پایان رساندن بازی‌های نزدیک.

برخی بازیکنان فقط بازی نمی‌کنند – آن‌ها بازی‌ها را تغییر می‌دهند.

با تمام این تفاسیر، روایت چه می‌گوید؟ خیابان‌های زیادی از تاریخ در اطراف ادن پارک وجود دارد و این حرف‌های زیادی برای گفتن دارد! نیوزیلند با تمام فشارهای دنیا روبروست، و در این گوشه، معمولاً زمانی است که چنگال‌ها و دندان‌ها تیز می‌شوند. با این حال، استرالیا با شانه‌هایی عقب رفته، سبکی در گام، و انتظاری برای پایین کشیدن آن دژ وارد رقابت می‌شود.

همه چیز نشان می‌دهد که این می‌تواند یک رقابت دردناک و به‌یادماندنی باشد: آل بلک‌ها مشتاق بازپس‌گیری تسلط خود، والابیز آرزوی تاریخ‌سازی دارند.

صرف نظر از نتایج، این بازی پیامدهایی خواهد داشت که فراتر از ۸۰ دقیقه ادامه خواهد یافت. برای آل بلک‌ها، این موضوع غرور، رستگاری و فرصتی برای تجربه دوباره هاله‌شان در ادن پارک است. برای والابیز، این موضوع باور، تحول، و فرصتی برای ایجاد انرژی در خانه و الهام بخشیدن به نسل جدید است.

برای طرفداران، این موضوع داستان‌هایی است که سال‌ها با خود خواهند داشت – شدت هاکا، مبارزه والابیز، و جادوی تاچ‌داون‌هایی که حس تقدیر را دارند. برای شرط‌بندان و طرفداران سبک زندگی، این تجربه بازی در سطحی صمیمی‌تر است، هیجانی که هر تکل و ضربه را افزایش می‌دهد.