Nakatakda na ang araw: Setyembre 20, 2025. Malapit na ang alas-4:30 ng hapon UTC. Ang Theatre of Dreams, Old Trafford, sa buo nitong kaluwalhatian, ay nanginginig sa pag-asa, pananabik, at bulong ng kasaysayan. Nahati ang pitch; ang Manchester United, isang higante na sugatan ngunit hindi bagsak, ang kanilang manager na si Ruben Amorim ay kapit sa kanyang posisyon na may bulung-bulungan ng “tatlong laro na natitira upang iligtas ang kanyang trabaho.” Sa kabilang panig ay ang Chelsea, nabuhayan sa ilalim ng pamamahala ni Enzo Maresca, puno ng kamusmusan ngunit nahahaluan pa rin ng mga kaganapan sa kalagitnaan ng linggo: ang kanilang paglabas sa Champions League sa kamay ng Bayern Munich sa sariling lupa, sa isang matapang ngunit lubos na kapuri-puring pagkatalo. Hindi lang ito football; ito ay tungkol sa mga legasiya. Ito ay tungkol sa pagkawala ng trabaho. Ito ang hidwaan sa pagitan ng dangal at presyon.

Nararamdaman na ito ng mga tagahanga. Ang mga lansangan sa labas ng Old Trafford ay buhay—mga scarf na iwinawagayway sa hangin, pisikal at biswal, kumakanta mula sa labas ng mga pub, ang debate tungkol sa mga taktika ay nagiging masiglang pagtatalo. Hinihingi ng mga tagasuporta ng United ang anumang uri ng kaginhawaan at pagtubos pagkatapos ng paglalakad sa derby sa buong lungsod sa Etihad. Ang mga tagasuporta ng Chelsea na naglalakbay ay dumarating na puno ng pag-asa, naamoy ang dugo, at naghahanap ng tagumpay pagkatapos ng 12 taon ng mga pagsubok na umalis sa Old Trafford na may tatlong puntos.

Ang football ay hindi tungkol sa mga numero. Hindi lang ito 90 minuto. Ito ay sinehan na nilalaro sa totoong oras—drama na isinulat ng pagkakataon, katapangan, at kaguluhan. At para sa partikular na laban na ito? Mayroon itong lahat ng elemento para sa isang blockbuster.

Dumating si Rubén Amorim sa Manchester na may pangitain ng pressing football at walang takot na enerhiya. Gayunpaman, sa Premier League, ang presyon ay hindi pinahihintulutan ang isang pangitain. Dalawang panalo sa sampu. Isang depensa na maluwag sa pagbibigay ng mga goal. Isang koponan na nasa pagitan ng pangitain at paghahatid. Hindi lang ito anumang laro; maaari itong ang kanyang huling laro. Ang Old Trafford ay lumamon ng mga coach noon, at alam ni Amorim na maaaring ito ay paparating na. 

Sa kabilang linya, si Enzo Maresca ay may aura ng kalmadong pagpapatuloy. Ang kanyang Chelsea team ay naglalaro nang may kumpiyansa, itinayo ang kanilang mga pag-atake kahit gaano pa katagal at matalinong nag-pe-press. Ngunit sa lahat ng pag-unlad na nagawa nila, isang hindi maitatangging katotohanan ang mananatili hangga't si Maresca ang tagapamahala: hindi makapanalo ang Chelsea sa Old Trafford. Bawat nakaraang tagapamahala, maging ito man ay Mourinho, Tuchel, o Pochettino, ay hindi nagtagumpay na tanggalin ang titulong iyon. Ang proyekto ni Maresca ay may pangako; ngayong gabi ang oras upang ipakita sa lahat na ito ay higit pa sa 'pangako'. 

Ang mga laro ay napagpasyahan ng mga pagtutuos sa loob ng mga pagtutuos, hindi lang ng mga manlalaro.

Ang bawat laban ay may kwento. At ang bawat kwento ay nagtutulak sa laban patungo sa kaluwalhatian o kabiguan.

Mayroong isang bagay na mahiwaga tungkol sa mga gabi sa Old Trafford. Ang mga floodlight ay hindi lang sumisikat; ito ay kumikislap. Ito ay humihingi. Para sa Chelsea, ang palaruan ay naging sementeryo. Mula noong 2013, isang panalo ang ganap na nakaiwas sa kanila. At sa bawat oras, ito ay nagtatapos sa pagkadismaya, maging ito man ay isang huling minuto na goal ng United o mga nasayang na pagkakataon ng Chelsea.

Ngunit ang mga sumpa ay nandiyan upang sirain. Ang koponan ni Maresca ay dumating nang may tapang, kasama sina Cole Palmer, Raheem Sterling, at Pedro na handang magtulungan. Gayunpaman, ang bigat ng kasaysayan ay nakabitin sa hangin: ito ay isang bulong sa tainga ng bawat manlalaro sa pitch, “Dito, hindi kami kailanman madaling biktima.”

Ang Manchester United ay pumapasok sa laban na ito na parang isang sugatang hayop. Dalawang panalo sa kanilang huling sampu sa liga. Ang kanilang goal difference ay humihina at ang kanilang aura ay nawawala—ngunit ang football ay maaaring malupit sa pagbibigay ng pagtubos sa mga nasirang koponan.

Sa kabaligtaran, ang Chelsea ay napuno ng porma. 7 panalo sa kanilang huling 10, dumadaloy ang mga goal, kumikinang ang mga batang bituin. Gayunpaman, ang kanilang pagkadapa muli sa Munich sa linggo ay nagpapaalala sa mga tagahanga na sila ay tao pa rin at isang koponan sa transisyon.

Isang panig ang desperado, ang isa naman ay determinado. Isang panig ang lumalaban para sa kaligtasan, ang isa naman ay lumalaban para sa kasaysayan.

Ang laban na ito ay napagbigkis na ng 27 beses sa kasaysayan ng premiership—pinakamarami sa anumang pares. At ngayong gabi ay tila nakatakda para sa isa pang pahina ng kasaysayang iyon. Ang Chelsea ay nasa porma upang manalo; gayunpaman, palaging may multo ng Old Trafford sa background. Ang United, na nakatayo na nakadikit ang likod sa pader, ay makakahanap ng goal kapag mukhang imposible.

Prediksyon: Manchester United 2 – 2 Chelsea

Isang pagtutuos na puno ng drama, sapat na apoy at takot para pagnguyain ng mga manonood.

Ang sipol ng referee ay magsasabi lamang ng kalahati ng kwento kapag ang huling iskor na magki-kislap sa scoreboard ay United: kaligtasan o isa pang hakbang tungo sa kaguluhan ng pamamahala. Chelsea: Lumabas sa dilema ng nakaraang 10 taon, o isa pang paalala na ang Old Trafford ay isang kuta na itinayo sa mga anino.